Nader często zdarzają się sytuację, gdy do powstania szkody dochodzi nie tylko z wyłącznej winy sprawcy zdarzenia. W wielu przypadkach wpływ na zaistnienie wypadku mają sami poszkodowani. Polski Kodeks Cywilny określa taką sytuację w art. 362, jako przyczynienie do powstania szkody. Zgodnie z treścią wskazanego powyżej przepisu: jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu. Najważniejszym kryterium, jakim powinno się kierować w przypadku ustalania wysokości obowiązku sprawcy jest wina obu stron oraz okoliczności zdarzenia, powodującego powstanie szkody. Ponadto, zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1971 r. (sygn. I CR 465/71) o przyczynieniu może być mowa tylko i wyłącznie, jeśli między danym zachowaniem się poszkodowanego, a powstaniem szkody istnieje związek przyczynowy.
Każdorazowo wielkość stopnia przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody powinna być szacowana w oparciu o zgromadzoną dokumentację, potwierdzającą wszelkie przedmiotowo istotne okoliczności zdarzenia. Należy podkreślić, iż nie mogą istnieć żadnego typu schematy lub opracowane tabele określające gotową wysokość przyczynienia.
Powyższe stanowisko znajduje pełne potwierdzenie w praktyce orzeczniczej Sądów. Dla przykładu Sąd Apelacyjny w Białymstoku uznał, iż pasażerka pojazdu sprawcy zdarzenia przyczyniła się do powstania szkody na swojej osobie, w związku z naruszeniem przepisów nakazujących zapięcie pasów bezpieczeństwa w 50%.(Wyrok z dnia 30 października 2012 r., sygn. akt: I ACa 239/12). Z kolei inny Sąd zważył, iż podróżowanie poszkodowanego z nietrzeźwym kierowcą, również bez zapiętych pasów spowodowało przyczynienie się do powstania szkody w 20 %. (Wyrok SA w Łodzi z dnia 19 grudnia 2012r., sygn. akt: I ACa 897/12).
W znacznej liczbie spraw zgłoszonych do Zakładów Ubezpieczeń, jako podmiotów zobowiązanych do naprawienia szkód wynikających z wypadków komunikacyjnych, w których zachodzą przesłanki przyczynienia, dochodzi do nadmiernego ustalenia wysokości przyczynienia się do powstania szkody. Konsekwencją, czego jest zaniżenie należnych poszkodowanemu świadczeń odszkodowawczych. Dochodzi do tego najczęściej wskutek nieprawidłowej oceny stanu faktycznego albo wręcz, co nie powinno mieć miejsca, zastosowania analogii do sytuacji podobnych.
W razie niesłusznego, zbyt wysokiego ustalenia stopnia przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody należy dochodzić swoich praw na drodze sądowej.